hlaða

I)

(hleð; hlóð, hlóðum; hlaðinn), v.

1) to pile up (h. korni í hjálma); h. grjóti (hellum) at höfði oðrum, to be present at another’s burial, to survive;

2) to build, with acc. (h. vegg, vörðu);

3) to load, esp. lade a ship (h. skip e-u, af e-u, með e-u); kistur hlaðnar af gulli, chests laden with gold;

4) to fell, lay prostrate, with dat. (gátu þeir hlaðit honum um síðir ok bundu hann); h. seglum, to take in sail;

5) to slay (bera vápn á Finnana ok fá hlaðit þeim);

6) refl., hlaðast at, to throng, crowd; vér viljum eigi, at fjölmenni hlaðist at (throng to see), er vér erum afklæddir; hlaðast á mara bóga, to mount the horses.

II)

f. store-house, barn.

* * *

u, f. [Old Engl. lathe in Chaucer, still used in North. E.; Dan. lade]:—a store-house, barn (also, hey-h., bygg-h., korn-h.), Eg. 235, Grág. ii. 286, Dropl. 18, Eb. 190, 318, Rm. 19, Rd. 284, 285, Glúm. 357, Ó. H. 30, Sturl. i. 95; hlöðu dyrr, Grett. 112, Ísl. ii. 69; hlöðu-kálfr, for the pun see Glúm. 359; hlöðu vindauga, Sturl. ii. 43; bók-hlaða, a library, (mod.)